آزاسیتیدین 5 باعث بهبود اثر ترمیمی هیدروژل های حاصل از سلول زدایی بافت عضلانی بر آسیب های عضلانی مدل های آزمایشگاهی می شود
با وجود توان قابل توجه عضلات اسکلتی در بازسازی خود، بیماری‌های فرسایشی و از دست دادن حجمی عضلات (volumetric muscle loss) می‌تواند منجر به کاهش تحرک و در نتیجه کاهش کیفیت زندگی مبتلایان گردد. درمان‌های مرسوم از جمله فلپ عضلانی یا سلول درمانی چندان مؤثر نبوده و در نهایت منجر به ایجاد اسکار در محل آسیب می‌شوند. بافت عضلانی سلول‌زدایی شده یک ماده زیستی مناسب برای بازآفرینی بافت عضلانی است، چرا که امکان بازسازی میکرومحیط طبیعی را فراهم می‌کند. پیش از این نشان داده شده بود که یک مهار کننده متیل ترنسفراز در DNA به نام آزاسیتیدین ۵ عضله‌سازی را در انواع مختلف سلول‌های بنیادی القا می‌کند. با هدف بررسی اثر آزاسیتیدین ۵ در هیدروژل مشتق از عضلات بر زنده مانی و تکثیر سلول‌های عضلانی حاصل از تمایز سلول‌های بنیادی، دکتر محمود تلخابی، دکتر سارا رجبی، بهناز میرزا احمدی و همکارانشان در دانشگاه شهید بهشتی و پژوهشگاه رویان، طی پژوهشی، پس از سلول‌زدایی از عضلات حیوان مدل آزمایشگاهی و تهیه هیدروژل از آن، با روش‌های فیزیکی آزاسیتیدین را وارد هیدروژل کردند. سپس سلول‌های عضلانی حاصل از تمایز سلول‌های بنیادی، در هیدروژل‌های دارای آزاسیتیدین و فاقد آن کشت داده شدند و میزان زنده مانی و تقسیم آنان با روش‌های آزمایشگاهی مورد بررسی قرار گرفت و ظرفیت ترمیم آسیب عضلانی توسط هر دو نوع هیدروژل با پیوند به مدل آزمایشگاهی آسیب عضلانی سنجیده شد. نتایج این پژوهش که در نشریه بین المللی Cells & Development منتشر شده است نشان داد، هیدروژل‌های حاوی آزاسیتیدین حمایت بهتری را از سلول‌های عضلانی حاصل از تمایز سلول‌های بنیادی فراهم کردند. همچنین هیدروژل‌های حاوی آزاسیتیدین در پیوند به مدل آزمایشگاهی آسیب عضلانی موجب ترمیم بهتر آسیب شدند. نتایج این پژوهش نشان داد استفاده از آزاسیتیدین در کنار هیدروژل حاصل از سلول‌زدایی بافت عضلانی می‌تواند به عنوان یک روش درمانی بالقوه برای ترمیم آسیب‌های عضلانی مطرح شود.
تاریخ انتشار: ۱۴۰۲/۰۴/۱۹
