هدف قرار دادن پروتئین CD84 بر روی سلول های سرکوبگر مشتق از میلوئید به عنوان یک ایمونوتراپی جدید در تومورهای جامد
سلول‌های سرکوبگر مشتق از میلوئید (MDSCs) ، گروهی مهم و ناهمگن از سلول‌ها هستند که در ریزمحیط تومور (TME) یافت می‌شوند و با تسهیل رشد، تهاجم و متاستاز در تومورهای جامد، نقش کلیدی در پیشرفت سرطان ایفا می‌کنند. CD84، یکی از مولکول‌های چسبندگی هموفیلیک که بر روی MDSCها بیان می‌شود، نقش مهمی در تجمع و عملکرد این سلول‌ها در TME دارد. با هدف بررسی تعاملات پروتئین–پروتئین CD84 از طریق شبیه‌سازی‌های دینامیک مولکولی و شناسایی استراتژی‌های درمانی بالقوه برای هدف قرار دادن این تعاملات، دکتر مسعود وثوق، سعید مبینی، میلاد چیذری و همکارانشان در پژوهشگاه رویان، دانشگاه علوم پزشکی تهران، انستیتو پاستور، دانشگاه علوم پزشکی جندی شاپور اهواز و دانشگاه پاویا ایتالیا، با بهره‌گیری از تکنیک‌های محاسباتی، ریزپروتئین‌ها و پپتیدهای جهش‌یافته‌ای طراحی کردند که با میل ترکیبی بسیار بالاتری نسبت به CD84 طبیعی، به عنوان آنتاگونیست عمل کرده و ویژگی‌های کلیدی دامنه شبه IgV این پروتئین را تقلید می‌کنند.
علاوه بر این، یک آنتی‌بادی مهندسی‌شده طراحی شد که قادر به مهار مستقیم CD84 است. میزان قرابت اتصال این مهارکننده‌ها با استفاده از محاسبات مربوط به ثابت تفکیک (Kd) مورد ارزیابی قرار گرفت.
نتایج این پژوهش که در نشریه بین المللی Computer Methods and Programs in Biomedicine به چاپ رسیده است، نشان داد که مقادیر Kd برای پپتیدهای طراحی‌شده، ۱۰ تا ۱۰۰ برابر پایین‌تر از برهم‌کنش‌های طبیعی CD84 است، که بیانگر توان مهارگری بالای آن‌ها است. همچنین، جهش‌زایی در دامنه شبه IgV منجر به واریانت‌هایی با پایداری اتصال بیشتر شد، به‌طوری‌که تغییرات در انرژی آزاد گیبس (ΔΔG) نشان‌دهنده افزایش پتانسیل تعامل بود.
نتایج این مطالعه بینش‌های جدیدی در مورد تعاملات CD84 و نقش آن در ایمونوتراپی هدفمند علیه MDSCها در تومورهای جامد ارائه می‌دهد. با این حال، انجام مطالعات بیشتر برای تأیید این یافته‌ها و ارزیابی اثربخشی پپتیدهای طراحی‌شده به‌عنوان درمان‌های مولکولی بالقوه، ضروری است.
تاریخ انتشار: ۱۴۰۴/۰۲/۲۲
