سنتز، شناسایی و ارزیابی نانوحامل‌های پلی(β-آمینو استر) با وزن مولکولی پایین برای بهبود ترانسفکشن سلول‌های T و انتقال ژن در ایمنی درمانی سرطان
ایمنی درمانی سرطان با بهره‌گیری از سیستم ایمنی بدن برای شناسایی و نابودی سلول‌های سرطانی، رویکردی انقلابی در درمان سرطان ارائه می‌دهد. یکی از استراتژی‌های نوظهور در این زمینه، انتقال ژن است که با افزایش کارایی سلول‌های ایمنی، می‌تواند اثرات درمانی را بهبود بخشد. در این میان، روش‌های مبتنی بر نانوحامل‌های انتقال ژن به‌دلیل توانایی در محافظت و رسانش مؤثر مواد ژنتیکی به درون سلول‌ها، مورد توجه ویژه قرار گرفته‌اند.نانوحامل‌های پلیمری، به‌ویژه به‌دلیل ویژگی‌هایی نظیر قابلیت تنظیم خواص فیزیکوشیمیایی، زیست‌سازگاری و امکان هدف‌گیری اختصاصی، مزایای قابل‌توجهی دارند. در این میان، پلیمرهای پلی β-آمینو استر (PBAE) به‌دلیل زیست‌تخریب‌پذیری، سمیت پایین و راندمان بالای انتقال (ترنسفکشن)، به‌عنوان گزینه‌ای برجسته مطرح هستند.
با هدف سنتز و مشخصه‌یابی نانوحامل‌های PBAE با وزن مولکولی پایین و ارزیابی پتانسیل آن‌ها در انتقال ژن به رده سلولی Jurkat و سلول‌های T اولیه، که در ایمونوتراپی سرطان نقش کلیدی دارند، دکتر رضا فریدی مجیدی، دکتر محسن بصیری، دکتر حمید صادقی آبندانسری، دکتر علیرضا قره تپه و همکارانشان در دانشگاه علوم پزشکی تهران و پژوهشگاه رویان، طی پژوهشی، پلیمرهای PBAE و نانوحامل‌هایی در نسبت‌های مختلف DNA به پلیمر تولید کردند. ویژگی‌های این نانوحامل‌ها از جمله اندازه ذرات، پتانسیل زتا و راندمان کپسوله‌سازی مورد ارزیابی قرار گرفت.
از میکروسکوپ کانفوکال و فلوسایتومتری برای بررسی جذب سلولی و راندمان ترانسفکشن استفاده شد. نتایج این پژوهش که در نشریه بین المللی Nanoscale Advances به چاپ رسیده است، راندمان ترانسفکشن قابل‌قبول و بیان ژن مؤثر را در هر دو نوع سلول (تا ۳۷٪ در سلول‌های Jurkat و ۵٪ در سلول‌های T اولیه)، با نسبت‌های بهینه DNA به پلیمر که کمترین میزان سمیت سلولی را نیز داشتند، نشان داد.
نتایج این پژوهش پتانسیل بالای نانوحامل‌های PBAE را در افزایش کارایی انتقال ژن برای ایمونوتراپی سرطان نشان می‌دهند. با ترانسفکشن مؤثر سلول‌هایT، این نانوحامل‌ها می‌توانند موجب بهبود نتایج درمانی شوند و مسیر امیدبخشی برای توسعه درمان‌های مؤثرتر سرطان فراهم کنند.
تاریخ انتشار: ۱۴۰۴/۰۳/۱۸
