اخبار علمی

انتقال تک‌جنین در درمان‌های IVF در سطح جهانی توصیه می‌شود. ازاین‌رو، تقاضا برای بهبود روش‌های انتخاب جنین به‌طور فزاینده‌ای رو به افزایش است. علاوه بر ارزیابی‌های مورفولوژیک و ژنتیکی، بررسی جذب و رهایش مواد مغذی و نیز پروفایل‌های متابولوم در محیط کشت مصرف‌شدۀ جنین (SECM) به‌عنوان نشانگرهای زیستی غیرتهاجمی پیشنهاد شده‌اند.

با وجود پیشرفت‌های فراوان در فناوری روش‌های کمک باروری (ART)، میزان موفّقیت همچنان نسبتاً پایین است. انتخاب یک جنین با کیفیت بالا برای انتقال به رحم مادر، عامل مهمی در افزایش میزان موفقیت ART است. علاوه بر این، انتقال تنها یک جنین به کاهش خطرات مرتبط با بارداری‌های چندگانه کمک می‌کند. انتخاب یک جنین

تقریباً 20٪ از تشخیص‌های سرطان سینه در افراد زیر ۳۰ سال همزمان با بارداری است. بدخیمی‌های شناسایی‌شده در دوران بارداری اغلب مراحل پیشرفته ضعیفی را نشان می‌دهند. در نتیجه، مداخلات درمانی اولیه برای سرطان سینه مرتبط با بارداری شامل مداخله جراحی همراه با شیمی‌درمانی است که قبل یا بعد از عمل تجویز می‌شود.

چاقی و اضافه وزن از عوامل خطر مهم ناباروری در بیماران مبتلا به سندرم تخمدان پلی‌کیستیک (PCOS) هستند. ناباروری در این زنان به طور بالقوه توسط عوامل متابولیکی که توسط شاخص توده بدنی بالا (BMI) تغییر می‌کنند، ایجاد می‌شود.

حفظ باروری یک نگرانی اساسی برای افراد مبتلا به بیماری سرطان است و باید به عنوان یک جزء اصلی از استراتژی کلی مدیریت سرطان در نظر گرفته شود. تدوین و اجرای دستورالعمل‌ها و سیاست‌های هماهنگ در مورد ارائه خدمات حفظ باروری، شامل استراتژی‌های درمانی و استانداردسازی

مهندسی صفحات سلولی (Cell Sheet Engineering, CSE) به‌عنوان رویکردی نوین، افق‌های امیدبخشی را برای توسعه و کاربرد سازه‌های مهندسی بافت در زمینه‌های مهندسی بافت و پزشکی ترمیمی گشوده است. در این فناوری، سلول‌ها در شرایط کنترل‌شده کشت داده می‌شوند تا یک تک‌لایه منسجم تشکیل دهند

نورون‌های حرکتی مغز و نخاع در بیماری اسکلروز جانبی آمیوتروفیک (ALS) - یک بیماری پیشرونده و ناتوان کننده سیستم عصبی است که سلولهای عصبی حرکتی در مغز و نخاع را تحت تأثیر قرار می دهد- به تدریج از بین می‌روند؛ بیماری‌ای که می‌تواند کشنده باشد. درک مسیرهای مولکولی در بیماری‌های عصبی، به‌ویژه ALS، همچنان یکی از چالش‌های اساسی در علوم پزشکی محسوب می‌شوند.

آرتریت روماتوئید (RA) یک بیماری التهابی مزمن و خودایمنی است که حدود ۱٪ از جمعیت جهان را تحت تأثیر قرار می‌دهد. دی‌متیل فومارات (DMF) به دلیل خواص ضد التهابی خود، می‌تواند گزینه‌ای بالقوه برای درمان RA باشد؛ با این حال، مکانیسم‌های مولکولی آن هنوز به طور کامل مشخص نشده‌اند.

مطالعات اخیر به‌طور گسترده استفاده از نانوحامل‌ها را برای دارورسانی هدفمند به تومورهای سرطانی بررسی کرده و نتایج امیدوارکننده‌ای ارائه داده‌اند. با این حال، کاربرد بالینی این سامانه‌ها با محدودیت‌های قابل توجهی مواجه است که برای بهبود اثربخشی، نیازمند بازنگری‌های اساسی هستند. مسائلی همچون نفوذ اندک به درون سلول و زمان گردش محدود در بدن، از جمله چالش‌های مهمی هستند که باید بر آن‌ها غلبه شود.

وزیکول‌های خارج‌سلولی (EVs) اثربخشی درمانی خود را در بسیاری از بیماری‌ها به اثبات رسانده‌اند. با این حال، کاربرد بالینی آن‌ها همچنان با چالش‌هایی نظیر غنی‌سازی محموله و هدف‌گیری دقیق مواجه است. تاج زیست‌مولکولی (Biomolecular Corona یا BC) که بخشی از هویت زیستی EVها محسوب می‌شود، نقش مهمی در این چالش‌ها ایفا می‌کند.

کاربرد بالقوه وزیکول‌های خارج سلولی (EVs) در پزشکی ترمیمی و مبتنی بر فرد طی سال‌های اخیر توجه فزاینده ای را به خود جلب کرده و ضرورت تدوین پروتکل‌های استاندارد برای استفاده از آن‌ها در محیط‌های پیش‌بالینی و بالینی را برجسته ساخته است.

استرس شبکه آندوپلاسمی (ER) و پاسخ پروتئین باز نشده (UPR) در فرآیندهای تکثیر، تمایز و آپوپتوز سلول‌های بنیادی نقش کلیدی ایفا می‌کنند. گیرنده سیگما-1 (S1R) یک پروتئین چاپرون منحصر به‌فرد در ER است که در تنظیم استرس این ارگانل و مسیر UPR نقش دارد.

ایمنی درمانی سرطان با بهره‌گیری از سیستم ایمنی بدن برای شناسایی و نابودی سلول‌های سرطانی، رویکردی انقلابی در درمان سرطان ارائه می‌دهد. یکی از استراتژی‌های نوظهور در این زمینه، انتقال ژن است که با افزایش کارایی سلول‌های ایمنی، می‌تواند اثرات درمانی را بهبود بخشد. در این میان، روش‌های مبتنی بر نانوحامل‌های انتقال ژن به‌دلیل توانایی در محافظت و رسانش مؤثر مواد ژنتیکی به درون سلول‌ها، مورد توجه ویژه قرار گرفته‌اند.

مقاومت سلول‌های توموری، نرخ بالای عود بیماری، و بقای کلی اندک، کارسینوم سلول‌های کبدی (HCC) را به یکی از نگرانی‌های جدی در حوزه سلامت تبدیل کرده است. در این راستا، ترکیب درمان‌های نوین هدفمند مانند ایمونوتراپی با روش‌های درمانی رایج، به‌عنوان راهکاری امیدوارکننده برای درمان HCC مورد توجه قرار گرفته است.

زخم‌های مزمن و غیرالتیام یابنده از جمله چالش‌های مهم پزشکی هستند که نیازمند مداخلات درمانی مؤثر می‌باشند. در این میان، وزیکول‌های خارج‌سلولی (EVs) به‌عنوان یک عامل درمانی بدون سلول، نقش امیدوار کننده‌ای در بازسازی بافت‌ها ایفا کرده‌اند.

سلول‌های سرکوبگر مشتق از میلوئید (MDSCs) ، گروهی مهم و ناهمگن از سلول‌ها هستند که در ریزمحیط تومور (TME) یافت می‌شوند و با تسهیل رشد، تهاجم و متاستاز در تومورهای جامد، نقش کلیدی در پیشرفت سرطان ایفا می‌کنند. CD84، یکی از مولکول‌های چسبندگی هموفیلیک که بر روی MDSCها بیان می‌شود، نقش مهمی در تجمع و عملکرد این سلول‌ها در TME دارد.